Глядзім мы фільмы або снімся нам самім,
Калі жа снімся - гэта сон з цяжкага пахмелля.
Я разумею, я застануся цэлым,
Калі падарву ўсе гарады і выкуру ўсё зелле.
Грук у дзвер, удар у твар, маўчыць гарадавы,
Магчыма ад таго, што ён з прабітай галавой.
Я не жадаю, я не жадаю, я не жадаю дадому.
Я не жадаю, я не жадаю, я не жадаю дадому.
Усе літары з'едзеныя мышамі ў чытанках,
Усе клічнікі ператварыліся ў знак пытання.
Я думаў тое, што мы вісім на ліхтарах,
А мне сказалі тое, што мы забітыя ў папяросу,
І хтосьці паліць, хтосьці паліць, пах мне знаём,
І хтосьці ў вочы мне глядзіцт і ловіць голас мой.
Я не жадаю, я не жадаю, я не жадаю дадому.
Я не жадаю, я не жадаю, я не жадаю дадому.
Мой сябар глядзеў на святло скрозь цёмныя ачкі,
Ён расплюхаў святую ваду з гранёнай шклянкі.
А ты не бачыў гэту кнігу, на, чытай,
Яна поўная нетутэйшых мар і з'едлівай смугі.
Зараз, калі гады твае як крылы за спіной,
Ці гатоў ты забіць таго, хто ўспомніць адрас мой?